De afgelopen tijd waarin corona zo all over the place was, bracht voor mij de vraag ‘wat is de waarheid?’. Zoveel verschillende meningen en verschillende perspectieven. Hoe meer ik hoorde, las, keek hoe prangender die vraag leek. Het maakt ook … Lees verder →

Iedereen heeft hem/het/haar: de innerlijke criticus. Een structuur die je zelf vorm hebt gegeven in de hoop dat dat je zou beschermen tegen afkeuring, pijn of eenzaamheid. Ik zeg ‘in de hoop’ omdat dat helaas niet is gelukt. Deze structuur … Lees verder →

Bij loslaten popt de recente dood van mijn ouders op. Dood gaan lijkt me het ultieme loslaten. Ziekte, een lichaam dat stopt met doen wat het lang onopgemerkt heeft gedaan. Dat is loslaten. Bij loslaten geef ik mijn ideeën, concepten, … Lees verder →

Bij controle voel ik strakheid, mijn lichaam spant aan, zet vast. Ik hoor ‘dit is de manier waarop dit moet, er is geen andere optie’. Stijfkoppigheid, halsstarrigheid horen erbij. Controle is rigiditeit. Er is geen ruimte voor andere mogelijkheden, voor … Lees verder →

‘Ze willen me niet.Ga nou maar weg.Je bent niet welkom.Wat ik ook doe, ik ga dat nooit voor elkaar krijgen.Ik kap ermee.Het heeft geen zin.’ Deze interne boodschappen voelen als scherpe dolksteken. Ik herken de meedogenloosheid van mijn  innerlijke criticus. … Lees verder →

‘Nou kom op, Max, nog maar een heel klein stukje en dan ben je over de drempel.’ Al een tijd probeer ik onze hond Max ín het huis en naar de tuin van de vrienden waar we op bezoek gaan … Lees verder →