De afgelopen tijd waarin corona zo all over the place was, bracht voor mij de vraag ‘wat is de waarheid?’. Zoveel verschillende meningen en verschillende perspectieven. Hoe meer ik hoorde, las, keek hoe prangender die vraag leek. Het maakt ook de vraag wakker ‘waar kan ik op vertrouwen?’.

Voor mij is dat te vinden, heel dicht bij mij, in mij, in mijn gevoelde ervaring. De waarheid van bij mij van binnen. Hoe is het nu? Wat leeft er in mij? Wat is mijn ervaring?. Daar veert iets in mij op.

Dat is een van de redenen waarom ik houd van Rebalancing. Daarin is veel ruimte voor deze vorm van waarheid. In het zelfonderzoek, in je lichaam de waarheid laten uiten als je wordt aangeraakt.

Met mensen zijn die allemaal hun eigen waarheid laten zien en horen stelt me gerust. Ik ontspan ervan. Wat die waarheid ook is. Ik  voel veel aan van de beleving van anderen en het heeft me lang verward om het wel te voelen en er niets over te horen. Het niet bevestigd te krijgen. Daardoor werd het een reflex om me dan ook maar stil te houden. Mijn waarheid ook binnen te houden.

Het blijft oefenen om daarin eerlijk te zijn naar mezelf. Mijn waarheid toe te laten. De impuls vanuit mijn onderbuik toe te staan. Dat die via mijn middenrif, mijn zonnevlecht, naar mijn borst gaat, mijn hart passeert, richting mijn keel gaat en er via mijn mond uit komt. De impuls volgt simpelweg ‘the avenue of expression’. Het hoeft ook niet altijd expressie met woorden te zijn. Het kan expressie zijn in beweging, in in mijn benen komen, me verwijderen van iets of er juist heen gaan, in tranen die stromen. Als die impuls mag wat doe ik dan? Wat is de waarheid? Hoe wil mijn lichaam bewegen? Wil ik iets laten horen in klank of geluid?

Die vorm van waarheid kost geen energie. Het is een impuls die gaat.

Door daarin te voelen en te ontdekken, komen er ook allerlei manieren tevoorschijn waarop ik die impuls kan veranderen, remmen of stoppen. Omdat ik bang ben voor wat mijn waarheid teweeg brengt bij de ander. Dat er afwijzing is, uitlachen, geweld. Iets dat ik eerder heb ervaren als iets heel pijnlijks. Voor mij is de respons die ik krijg een belangrijk ‘ding’ bij mijn waarheid uiten. Iets in mij wil in ieder geval een reactie krijgen en bij voorkeur een liefdevolle, bevestigende. Mijn angst voor allerlei vormen van afkeur of genegeerd worden proberen te beïnvloeden hoe mijn waarheid naar buiten komt.

Ik kan mijn middenrif aanspannen en daarmee de impuls daaronder houden. Mijn adem stoppen of heel klein maken. Ervoor zorgen dat het in mijn buik blijft. Ik kan mijn hart uitschakelen, koud worden, verharden… en daarmee doen liefde en compassie minder mee. Ik kan mijn kaken aanspannen, mijn tanden op elkaar houden om mijn waarheid binnen te houden. En als de woorden uit mijn mond komen, kan ik ze aanpassen aan wat ik denk dat welkom is bij de ander.

Allerlei manieren om te knutselen aan mijn waarheid. Het vraagt om bewustzijn om dat te zien, te blijven ademen en de waarheid van dat moment te laten stromen.

Deze vorm van eerlijkheid of waarheid, de waarheid nu bij mij van binnen, staat op zichzelf. Ik hoef niks met de waarheid van een ander en een ander niets met die van mij. Het is geen opdracht. Het staat op eigen benen. Los. In op deze manier waarheid naar buiten laten komen zit geen strijd, macht, competitie. Het zet je recht. Autonoom. Het zet je los van alles dat je doet om ergens iets voor elkaar te krijgen van een ander. Die eerlijkheid en waarheid hebben alles te maken met voelen, een vraag stellen en met naar buiten laten komen. In plaats van dempen, inhouden, slikken. Je krijgt zicht op ‘oh dit gebeurt er’, dit doe ik. Het wordt helder, zichtbaar, voelbaar.

Eerlijkheid en waarheid op die manier communiceren geeft mij heel veel ruimte. Er zijn zoveel verschillende smaken van ervaringen, belevingen. Het is zo fijn om daar met elkaar van te proeven. We hebben elkaar daar in nodig om al die verschillende aspecten in elkaar aan te raken. Op onszelf zijn we beperkt, zijn we geneigd hetzelfde te herhalen. Met anderen opent het mogelijkheden, compassie, begrip.

Ik geloof dat niet-waarheid spanning maakt, stolt, inpakt, verpakt.

Waarheid ontspant, stroomt, plakt niet.

Wat mij betreft: lang leve de waarheid vanuit je gevoelde ervaring. Niet vanuit wat je weet, vanuit kennis vanuit je hoofd. Heel veel kennis, waarvan we denken dat we die uit boeken moeten halen, kan zomaar tot je komen vanuit deze vorm van waarheid. Via de gevoelde ervaring van jou, van mij, van anderen. Door elkaar te horen, die in jezelf te ontdekken, ontsluit die wijsheid zich, gaat dat open.

The truth is already there

You have not to invent it

You have to discover it