‘Nou kom op, Max, nog maar een heel klein stukje en dan ben je over de drempel.’ Al een tijd probeer ik onze hond Max ín het huis en naar de tuin van de vrienden waar we op bezoek gaan te krijgen. Mijn geduld raakt op. Ik wil buiten aan de thee met iets lekkers. Bijpraten met mijn vrienden. Ik geef een ruk aan de riem voor die laatste centimeters en en zie dat Max terugdeinst. Shit, dit heeft geen zin. Met een aaah verzacht er iets in me. Hoe kan ik hem geruststellen? Hoe durft hij te geloven dat er geen gevaar is? Dat hij veilig is.

Sinds kort hebben we een hond. Een van een jaar of 6. Over die 6 jaar weet ik niks behalve dat hij met een vervilte vacht en ondervoed is gevonden in het bos.  Maar met zijn lichaamstaal vertelt hij me zijn levensverhaal. Stukje bij beetje ontdek ik dat hij bang is van harde geluiden. Eén ronkende auto gaat nog wel maar bij drie krijgt hij stress. Dribbelt. Piept of blaft. Drempels en deuren doen hem verstijven. Hij is dol op water. Vindt het heerlijk om daarin te poedelen. Van aanraken krijgt hij geen genoeg. Hij zoekt het fysieke contact op door tegen me aan te leunen. Raakt me aan met zijn poot als ik door moet gaan met aaien.

Zijn lichaamstaal daar op die drempel duidt op angst. Ik stel mezelf de vraag ‘wat heeft hij nodig?’. Misschien is de gang te smal, zijn er teveel deuren. Ik zie dat er ook een kortere weg naar de tuin is. Met direct zicht op ‘buiten’. Als zijn mede-baas daar in de deuropening roept, komt hij voorzichtig in beweging. De weg is nu te overzien en er zijn mensen die hij vertrouwt. Hupsakee, zo naar binnen en weer naar buiten.

Wat leer ik veel van Max. Over mezelf, over het contact met hem en ook over het contact met mensen. Ik leer dat trekken en ongeduld geen zin hebben. Dat geduld en het onderzoeken van mogelijkheden ontspanning bieden. En dat we daardoor bij onszelf en bij elkaar kunnen zijn.